ماده 35 و 36 قانون کار، مزد و مزد ثابت از نظر قانون کار
ماده 35 قانون کار، به مزد کارگران و شرایط پرداخت آن تعریف می‌کند. به طور خلاصه، این ماده می‌گوید که کارفرما موظف است به کارگران حقوق و مزایای لازم را پرداخت کند.
به عنوان یکی از حقوق اساسی کارگران، مزد باید به آن‌ها بر اساس قرارداد کاری پرداخت شود. هر کارگر حق دارد که مزد خود را بدون تبعیض نژادی، جنسیتی، سنی و … دریافت کند. همچنین، میزان مزد باید به نحوی تعیین شود که با قوانین کار و مالیاتی مرتبط باشد و به عنوان پاداشی برای کارکرد کارگران در شرکت یا سازمان‌ها به آن‌ها پرداخت شود.
لازم به ذکر است که برای تعیین مزد کارگران، عواملی مانند سابقه کاری، تحصیلات، مهارت‌های فنی، ساعات کاری، شرایط کاری و منطقه جغرافیایی محل کار باید مدنظر قرار گیرد. همچنین، میزان مزد باید به نحوی تعیین شود که کارگران به حداقل سطح معیشتی دسترسی داشته باشند.
همچنین می توانید دوره حقوقدان کارآفرین را از این لینک مشاهده نمایید
به «وجوه نقدی یا غیرنقدی و یا مجموع آن‌ها که در مقابل انجام کار به کارگر پرداخت می‌شود» مزد گفته می‌شود. در تبصره 1 این ماده، به معرفی سه نوع مزد از نظر قانون کار پرداخته می‌شود:
• مزد ساعتی: مزد با ساعات انجام کار مرتبط است.
• کارمزد: مزد بر اساس میزان انجام کار و یا محصول تولید شده محاسبه می‌شود.
• کارمزد ساعتی: مزد بر اساس محصول تولیدشده و یا میزان انجام کار در زمان معین محاسبه می‌شود.
در صورتی که کارفرما نسبت به پرداخت مزد به کارگران خود تخلف کند، می‌تواند مورد تعقیب قضایی قرار گیرد و مجازاتی مانند پرداخت جریمه و یا کیفر حبسی را تحمل کند.
علاوه بر این، در ماده 36 قانون کار، به تعریف مزد ثابت پرداخته شده است. طبق این ماده‌قانونی، «مجموع مزد شغل و مزایاي ثابت پرداختی به تبع شغل»، مزد ثابت نامیده می‌شود.
